Bir anlaşılamama korkusu almış başını gidiyor bende. Konuşasım var, konuşmak istiyorum. O kadar çok şey birikti ki içimde... Ve o kadar çok açık veriyorum ki hayatta! Bir yalanı yaşamak çok zor, iyiden iyiye anladım ben bunu. İki parçaya, üç parçaya, beş parçaya bölünmüş gibi bedenim. Gerçek hayat ile sanal hayat arasında, etrafımda olan biten ile kafamın içinde dönüp duranlar arasında bocalıyorum bazen.
Gene o karamsar intihar düşünceleri yakamı bırakmıyor. Ama işin garibi, bu sefer kendimi öldürmek için yeterince iyi bir sebebim yok işte. Belki önce güzel bir sebep bulup, öyle gelmeliyim. Ama... İkinci bir cümleye "ama" ile başlarken kafamda iki ayrı düşünce var:
1. Bir cümleden sonra nokta konup ikinci cümleye bağlaç ile başlanmaz. Yani ya "; ama" diye devam edeceğim ya da hiç devam etmeyeceğim bebek.
2. Bir yazı içerisinde arka arkaya iki cümle "ama" diye başlarsa, bu okuyucuyu hem üzer, hem yorar.
İşte hayatımdan bir parça sunuyorum size. Ben olmak böyle bir şey, hani şarkısı da var "Welcome to my life" diye. Bazen yürekten diliyorum, şu tüm bildiklerimi unutayım, pür-i pak bir insan olayım yeniden. Tabula rasa olarak baştan başlayayım hayatıma.
Al işte şimdi de Tabula Rasa dedim. Görenler bu kız ya psikoloji okumuş, ya felsefe diyecek. Bir de çakma artizlik yapmakla suçlanacağım belki de. Of, Allahım, kelimeler, neden bu kadar yoruyorsunuz ki beni? Üstelik ben Allah'a inanmam bile! Şimdi Allah'a inanmam deyip de Allah'ı büyük harfle yazıp, bir de hâl ekini kesme işaretiyle ayırınca "Bu nasıl inanmamak lan?" diyebilirsiniz bana. Ama bu da başka bir gramer kuralı (ve ben bir cümleye daha "ama" ile başladım.
Üstelik hâl eki yazarken de şapka kullandım.
Kafamı sikeyim. Gidiyorum ben.
All I ever wanted, all I ever needed is here, in my arms
Words are very unnecessary, they can only do harm...
